Turkije

Turkije
klik op de foto en bezoek onze website!!

maandag 18 juli 2011

Via Pamukkale naar Efeze


Om 8 uur rijden van de camping. We zijn op weg naar een nieuw hoogtepunt in deze reis.
Een bezoek aan de schitterende witte waterterrassen van Pamukkale. Een witte rots van steen of kalk die travertijn wordt genoemd en die ruim 100 m boven het dorp uittorent. Bij aankomst in de plaats Pamukkele worden we opgevangen door een man op een scooter die vraagt of we een camping zoeken. Ja dat klopt. Rijdt maar achter mij aan dan kun je kijken of het je wat lijkt.
We komen op een mooi, klein, groen grasveldje, achter een hotel, met voldoende schaduw en met keurige douches en toiletten, dus niks mis mee!
Nadat we ons hebben geïnstalleerd komt er nog een daktent  de camping oprijden en daarna nog een.
Dat is wel heel bijzonder, op een kleine camping met vier kampeerders, 3 daktenten. Zou iedereen daktent kamperen leuk gaan vinden? Wanneer we net gaan lunchen komt een meisje van de camping rond met thee voor iedereen die dat wil.
In de avond maken we een wandeling richting de prachtige rots die nu gedeeltelijk is uitgelicht. Jammer dat je gelijk ongeveer wordt besprongen door uitbaters die je maar in hun toko willen hebben. Of het nou om een restaurant of een souvenirwinkel gaat, dat maakt niet uit. Allemaal proberen ze je naar binnen te trekken.
Daarna strijken we neer op een terrasje om een lekkere appelthee te drinken. Er komt nog een echtpaar aanlopen en we horen de man duidelijk in het Nederlands tegen zijn vrouw zeggen: “Gaan we hier zitten of wil je ergens anders?”
Ze gaan zitten en bestellen iets te drinken.
Op het moment dat ze doorhebben dat wij ook Nederlanders zijn wordt onmiddellijk van taalsoort veranderd. Het lijkt op een van de Scandinavische talen. Een beetje zielig is dat gedrag wel maar ja, ieder zijn plezier. Het kan: je afkomst voor medelandgenoten verstoppen.
We besluiten vroeg de kooi op te zoeken want we willen morgen bij zonsopgang de rots oplopen. Ten eerste voor het mooie licht, ten tweede: het is nog lekker koel en ten derde: de horde bussen met toeristen zijn nog niet gearriveerd.    
Het is zo handig, die vriend Imam van Thomas. Hij zorgt ervoor dat we weer vroeg uit de veren zijn!  We lopen na een vlug ontbijt 06.15 uur de ingang van de witte rots in. Er is nog niemand, alleen de kaart
verkoper zit in zijn kantoor. (Je kunt hier 24 uur per dag terecht.) We kopen een kaart en lopen omhoog. Al snel zijn we bij het punt waar je de kalk oploopt. Nergens staat dat we
onze schoenen uit moeten doen en er is ook niemand die we het kunnen vragen. We lopen op onze schoenen, al fotograferend  langs de bekkens omhoog. Het is zoeken naar de weg om je voeten droog te houden! Het water komt in stomen naar beneden. Dan komen we bovenaan en zien het bord waarop staat dat je er alleen op blote voeten mag lopen. Oeps!!!!
We lopen verder en eigenlijk valt de rest ons een beetje tegen. Wat wel heel mooi is, is het theater. Daar staan we nog net met z’n tweeën. Op het moment dat we eruit gaan arriveert de eerste bus vol bezoekers die ook het theater ingaan.
Vanaf dat moment zijn we niet meer (bijna)alleen.
Terug naar de ingang lopen we nu keurig op blote voeten
langs alle bekkens. Het grappige is dat de bovenste drie bekkens vol toeristen ( vooral Aziaten) zitten en dat hoe lager je komt, hoe minder mensen er zijn. Beneden gekomen ontdekken we dat er wel degelijk een bord is dat zegt dat het verboden is om op schoenen te lopen. Alleen ligt dat bord plat op de grond. Thomas maakt een suppoost hierop attent, maar het lijkt tegen dovemansoren.
Verstopt onder een struik !!
In de Trotter lazen we al dat de Turken wat slordig met hun cultuur omgaan en het lijkt erop dat dat klopt.
Terug op de camping hebben we tijd genoeg om verder te reizen.
De volgende stop is Efeze. We hebben in de Trotter een camping gevonden die in 2004 aanbevolen werd.
Bij aankomst worden we uiterst vriendelijk ontvangen door een Italiaanse vrouw. Zij laat ons de hele camping zien inclusief de kamers die ze verhuurt en de wijn die ze verkopen. Die wijn maken ze zelf en ook Mama in de keuken wordt geprezen om haar kookkunsten. Alle producten zijn biologisch en van eigen bodem.
We kiezen een plek en bij inschrijven blijkt dat de tarieven ineens in euro’s zijn. Voor Turkse begrippen is de prijs voor de camping erg hoog en ook is de prijs verdubbeld bij het genoemde bedrag uit de Trotter van 2004!!
Maar goed, we staan en hebben geen zin om nog verder te zoeken. Morgen zien we wel of we blijven of niet. De stemming slaat om op het moment dat er aan Thomas gevraagd wordt of we in het restaurant komen eten. Nee, we koken zelf. Ook kopen we geen wijn. Vanaf dat moment hebben we de indruk dat we niet echt welkom zijn.

De volgende dag zijn we al vroeg bij de opgravingen in Efeze. We moeten wachten tot het om 8.00 uur opengaat. Met de Trotter in de hand kunnen we de hele opgraving bewonderen.
Vooral de bibliotheek is heel erg bijzonder en goed bewaard gebleven. Ook nu zijn we de kuddes toeristen grotendeels voor. Veel groepen komen van cruisschepen die in de haven van Kusadasi aanleggen, “even Efeze aandoen” en dan weer verder varen.  Wanneer er een groep met een Nederlandse gids rond loopt luisteren we een poosje mee, maar omdat wij de route in omgekeerde volgorde lopen zijn we even later weer zelf op pad. Toch heel bijzonder dat hier ook Paulus rondgelopen moet hebben volgens de bijbel. Efeze is een aantal malen door een aardbeving getroffen en de volgende generatie mensen heeft de stad weer opgebouwd met de op dat moment moderne middelen. Het gevolg is een mengeling van verschillende bouwstijlen en culturen. Op dit moment wordt er druk gerestaureerd om alles zo goed mogelijk te reconstrueren.
Terug op de camping weten we bij het afrekenen zeker dat we met Italianen te maken hebben. Omdat we in Turkse Lira’s willen betalen wordt een veel te hoog tarief als koers gerekend.
Garden Camping in Efeze is zeker GEEN aanrader.

We vertrekken en staan binnen een half uur aan het strand van Pamucak. Wat een verademing, weer gewoon zelf een plekje kiezen en een duidelijke prijsafspraak! Het sanitair is veel beter en de prijs 27 % lager! We zijn terug aan de westkust van Turkije.
Nu eten we ’s avonds wel in het restaurant van de camping. We mogen mee naar de keuken om iets uit te kiezen, want nee….. een kaart hebben we niet. Het is moeilijk een keus te maken. Alles ziet er lekker uit. Is het dan een idee dat de keuken een mix samenstelt van de voorgerechten? Ja dat lijkt ons wel wat. We krijgen een heerlijke schotel met allerlei hapjes van bietjes tot zeekraal en van mild tot zeer pittig. Daarbij wordt een brood geserveerd dat heel bol staat en van binnen helemaal hol is. Ook het hoofdgerecht is een goede keus. Een mix van gehakt, tomaten en Turkse yoghurt.
Aan de tafel achter ons zit een gezin uit Nederland waarvan de vader Turks is. Na het eten zitten we gezellig nog een uurtje te praten.
Intussen worden er ineens op alle tafels flesjes “anti mug” neergezet. We hadden al begrepen dat er ’s avonds veel muggen zijn, maar deze service hadden we nog niet eerder meegemaakt. Iedereen om ons heen spuit zich in en geen mug waagt zich op het terras. Het schijnt dat die “aanval” ongeveer een half uur duurt en dan zijn ze min of meer verdwenen.
Voor de zekerheid hebben wij van te voren de tent goed dicht geritst en we overleven de eerste avond bijna zonder hinderlijke prikken.

Omdat het vakantie is, houden we een rustdag. We hebben weer zoveel gezien en gedaan de afgelopen dagen dat een dagje “zitten” geen straf is. We scharrelen wat op de camping, doen boodschappen en verder niets.
Morgen begint onze tocht verder naar het noorden.
Kantoor van Thomas !!




1 opmerking:

  1. het lijkt mij een top plek voor een kantoor hier heb je zeker geen stress bal nodig!! Maar het zijn ook weer schitterende plaatjes hoor, ik beleef op deze manier veel mee van jullie avontuur geweldig!!!
    gr marjan

    BeantwoordenVerwijderen