Na een heerlijk diner, afgesloten met een flinke slok Raki, zijn we ondanks het drukke verkeer op de weg, zo in dromenland.
Om 7.00 uur rijden we weer van de camping af richting het noorden.
Er rijdt ons een bruidsauto tegemoet (7.15 uur!) met daarin het bruidspaar in vol ornaat, de familie in versierde auto’s erachter. Allemaal proberen ze in beeld te komen van de camerawagen die ervoor rijdt. Wij denken dat het misschien wel een belangrijk of bekend persoon is die trouwt. Op dat moment weten we nog niet dat we in de loop van de dag letterlijk nog 40 van dit soort gezelschappen tegen komen. De één nog uitbundiger versiert en toeterend dan de ander. De gasten zitten letterlijk met zoveel mogelijk mensen in de raamsponningen van de auto’s, om vooral toch maar gezien te worden. Bij navraag blijkt dat er op dit moment ongeveer 1 miljoen, in het buitenland wonende Albanezen, terug zijn voor vakantie en de families wachten daarop met het plannen van een trouwerij! Dus 24 juli is niet een datum dat iedereen trouwt, maar het is wel een zondag in de vakantieperiode.
We beginnen aan een klim van 10 tot 15 % en dalen dan af naar Përrenjas.
Daar wacht ons een geweldige ontvangst! Langs de weg staan links en rechts tien tot vijftien tieners met een spuitende waterslang in de lucht te spuiten en allemaal proberen ze ons zover te krijgen dat we bij hen stoppen om onze auto te laten wassen.
Albanezen zijn heel erg trots op hun auto en die moet er de hele dag blinkend uitzien. Langs de hele route zien we in elke stad of dorp waar we door komen om de paar meter een autowasplaats.
Wat ons ook heel erg opvalt dat al die trotse Albanezen in een Mercedes rijden, van 30 jaar oud tot splinter nieuw.
De weg klimt verder met stukken tot 22 % stijgen en dalen richting Tirana. Het is een zeer gevaarlijke route met om de 100 m. een haarspeldbocht die alle Albanezen het liefst zo krap mogelijk nemen. Ze schrikken er niet voor terug om steeds in te halen. Om de paar honderd meter heb je ineens een tegenligger op jouw weghelft.
Via het vliegveld van Tirana komen we uiteindelijk in Bushat, waar de eerste camping van Albanië is. We worden vriendelijk ontvangen. Er staan op de camping partytenten klaar waar je naast kunt gaan staan zodat je gelijk schaduw hebt.
Wanneer we aankomen (Na 5 ½ uur reizen over 210 km.) staan er al twee medekampeerders, maar voor het uiteindelijk avond is groeit dat aantal tot 15 uit. Deze camping wordt heel veel gebruikt door mensen op doorreis naar of van Griekenland.
De volgende ochtend vertrekt bijna iedereen weer en staan we nog met drie andere mensen. In de loop van de dag druppelt het weer gezellig vol.
Wij gaan ’s morgens even in Shkodër kijken. Ook hier valt ons de bijzondere rijstijl van de Albanezen op. De Turken gebruiken hun spiegels alleen als decoratie, maar hier heeft iedereen zijn eigen rechten. Je hoeft hier nergens naar te kijken, je loopt, fietst, rijdt of “brommert” de kant op die jij wilt. Paard en wagen of ezelskarren rijden de voor hen kortste route. Bij rotondes bepaal je zelf de rijrichting en ook of je de binnen of buitenkant gebruikt! Agenten staan er het verkeer te “regelen”, maar vinden alles goed. Alleen als je stopt bij een bank om geld te pinnen wordt je gemaand door te rijden naar een parkeerplaats die er niet is. (Of zagen wij hem over het hoofd?) Het is een heel bijzonder land!
