Wij zijn om 7.30 uur van de camping vertrokken na een klein ontbijt (knäckebröd en koffie) de bakker was nog niet open voor vers brood.
Na een half uur zijn we in Zelve waar het Open Air Museum is gevestigd.
Het was ons al meer gelukt door extreem vroeg te zijn, in alle rust mooie plaatjes te schieten en te genieten van wat er allemaal te zien en te beleven valt.
De schrik slaat ons om het hart als we rond vijf voor acht de poort naderen. Er staan al vier bussen op de parkeerplaats!! (200 man!)
Er zijn er meer op de gedachte gekomen vroeg uit de veren te komen.
Tot overmaat van ramp is ook de toegangspoort nog gesloten en is het ticket office ook nog dicht.
Na 20 minuten wachten komt er een klein oud autootje aangescheurd met twee jongenmannen die heel verhit en alsmaar buigend hun verontschuldigingen maken.(waarschijnlijk verslapen)
De poort en loketten gaan open en gelukkig hebben de reisleiders van de bussen de tickets al verdeeld en hoeven die mensen niet nog in de rij voor een kaartje.
Dan het museum zelf. Werkelijk een fantastisch hoogtepunt hier in Cappadocië. Zeer indrukwekkend hoe de mensen in de holen, die zijn uitgehakt in het massief, leefden.
Na twee uur hebben we alles bekeken en is het tijd voor een echt Turks ontbijt.
Een specialiteit is een soort hele dunne pannenkoek met de naam gözlemem. Die wordt heel dun uitgerold en daarna bestrooid met aardappels en kaas en dan dubbelgevouwen en vervolgens op een hete steen gebakken. Erg lekker en daarbij onze favoriet: appelthee.
Dan gaan we naar een plaats waar hoge feeën- schoorstenen staan.
Ook weer niet te bevatten dat dit ooit zonder ook maar één mensenhand is ontstaan.
Vervolgens gaan we naar Cavusin om een kerk, uitgehakt in de rotsen, te bezoeken. De kerk waar een gedeelte van is afgebroken door een aardverschuiving waardoor een deel van wat voeger binnen was nu buiten aan alle weersinvloeden ten prooi is. De fresco’s binnen zijn nog in een schitterende staat, vooral het gewelf is heel bijzonder.
De middag wordt door gebracht op de camping waar we om een uur of vier naar het terras gaan waar we internet kunnen gebruiken. Yasser, de campingbaas, ontvangt ons met het lied: Als de lente komt dan stuur ik jou Turken uit Amsterdam .
De man heeft een humor als een cabaretier en we hebben dan ook onder het genot van een glaasje thee heel veel plezier. Allerlei anekdotes worden van stal gehaald, onder andere van een Nederlands echtpaar die de al eerder gebruikte theezakjes op de balustrade hadden gelegd.
De man die de camping schoon houdt wilde de zakjes in de vuilnisbak gooien maar dat leverde heel veel weerstand op. Het echtpaar wilde de theezakjes de volgende dag nog eenmaal hergebruiken.
Wat ons Nederlanders dan weer de naam bezorgd erg zuinig te zijn.
Die avond gaat het zo stormen dat we besluiten morgen naar centraal Anatolië te gaan. Dat is ongeveer 100 km. naar het westen waar de prachtige vallei van Ihalara moet zijn.
We zijn nu neergestreken in de plaats Akaseray bij Otel Agacli. Super chique met alles er op en aan.
Ze hebben hier een twintigtal kampeerplaatsen ingericht in de tuin van het hotel. En deze plaatsen hebben we voor ons alleen.
De gasten van de camping mogen ook hier van alle faciliteiten van het hotel gebruik maken. Echt super.
Klaar voor een van de opwindendste, ruigste expeditie in een weelderige kloof met hier en daar kleine kerkjes.
Morgen gaan we aan de onderneming beginnen.
