Vallei Devrent Cappadocië

Ballonnen boven de vallei Devrent

Dag 1 en 2 in Cappadocië

Vanmorgen om half 6 hoorde ik wat geroezemoes overal rond de camping. Ik ben gelijk maar eens gaan kijken wat het allemaal is en zag in eerste instantie 1, maar even later wel 50 ballonvaarders hangen boven het massief van Cappadocië.

Het is net of je droomt of in een bioscoop naar een film zit te kijken.

De wereld hier lijkt op een sprookje van duizend en een nacht. Heel fascinerend om te zien hoe de ballonvaarders met de mand vol gasten omhoog gaan en dan de ballon weer in een vallei laat zakken.

Bij navraag blijkt dat het hele spektakel al om 5 uur in de morgen begint.

Rond zes uur hangen er dan wel 50 ballonnen in de lucht. Het is werkelijk een adembenemend schouwspel.

En dan het landen dat rond 7.00 uur begint.

landen 

In en rond het dal zie je overal four wheel drive auto’s en busjes racen om maar zo snel mogelijk bij de ballon te komen.

5 mannen vliegen uit de auto en snellen naar de ballon toe die een lang touw uitgooit. De mannen grijpen het touw en remmem daarmee de ballon met loodzware korf af. Met soms wel 12 mensen aan boord is het een zeer fascinerend schouwspel wat zich voor onze ogen afspeelt in de vallei van Devrent.

Om 10.00 uur besluiten we naar de vallei af te dalen via een prachtig wandelpad. Na ongeveer een half uur komen we op een kruispunt van paden waar een noten- en zuidvruchtenverkoper zijn waren aan de man probeert te brengen.

Onmiddellijk komt er een schaaltje met allerlei lekkernijen op ons af. We moeten zeker alles eerst maar eens proeven.

Na wat noten en zuidvruchten te hebben geprobeerd gaan we voor de abrikozen, pinda’s met sesamzaad en vijgen.

Zo, van de honger zullen we op deze trip niet omkomen.

De verkoper legt ons ook nog uit hoe we onze wandeling kunnen voortzetten.

Uiteindelijk zijn we na een uur bij de volgende stop: een koffietent midden in de vallei en een behoorlijk eind van de bewoonde wereld.

Appelthee wordt gemaakt.

Weer worden we allerhartelijkst ontvangen.

Deze keer zien we dat er ook appelthee wordt geschonken, één van mijn favorieten en daarbij krijgen we pruimen van eigen boom.

Ongelofelijk zo diep in de vallei, toch redelijk ver van de bewoonde wereld uitbater zijn van een koffie annex theehuis.

Na ongeveer twee uur besluiten we om weer terug te keren omdat we ook nog niet goed de weg weten. Alles lijkt op elkaar en het is dan ook het advies om lange en verre wandelingen niet zonder gids te doen.

Na ongeveer een uur steil klimwerk zijn we weer terug op onze camping die boven op de rand van de vallei ligt.

Voor de rest van vandaag hebben we alleen nog wat boodschappen halen gepland en verder rust.

Ürgüp is voor ons het beste om inkopen te doen bij de plaatselijke super. Het is nog wel met handen en voeten praten om het een en ander in het mandje te krijgen maar ook hier weer een grote mate van hulpvaardigheid en gastvrijheid. En dat gaat ver; daar komen we achter als ik naar de auto loop en er een bonnetje achter de ruitenwisser zit.

Renée pakt het en ik zeg:” zeker reclame”. “Nee dat is bon voor parkeren” zegt Renée. Een beetje paniekerig kijk ik rond.  

Ik zie nergens een betaalautomaat.

De twee jongens van de supermarkt staan te lachen en maken het gebaar van bonnetje stuk scheuren. De een komt naar de auto, pakt de bon en scheurt het doormidden en loopt schaterlachend terug.

Wat blijkt, als je in de hoofdstraat parkeert krijg je altijd een bon die dan later wordt geïncasseerd door de parkeerwachter die de straat heen en weer loopt. Op het bonnetje staat de tijd van aankomst en als je weg gaat betaal je voor de tijd die je daar hebt gestaan. Simpel toch, maar je moet het eerst wel weten.

Zo komt er een einde aan dag een.

Vandaag wordt de plaats Ürgüp eens flink onderhanden genomen.

Gisteren hebben we gezien dat hier wel het een en ander is te bekijken.

Renée had uitgevogeld dat het ook nog marktdag is en dat is een belevenis op zich.

Heel veel boeren uit de omgeving prijzen hun waren aan. Ook de tapijtverkoper, de pottenbakker en de schoenenverkoper, ja wie is er eigenlijk niet.

Wat ons opvalt zijn de enorm lage prijzen die voor het een en ander betaald moet worden.

We kochten een kilo kersen, de mooiste die je maar kan bedenken voor € 1.29. Daar krijg je in Nederland waarschijnlijk een ons voor.

Op de markt worden we wel aangestaard of we van Mars komen.

Maar iedereen is hulpvaardig.

Doordat ik met de camera loop, willen er ook wel een paar mensen dat er een foto van hen gemaakt wordt. Dat levert dan weer hilarische taferelen op.

Een aantal koopmannen zitten heerlijk bij elkaar uit de zon hun ontbijt te verorberen en ik vraag of het lekker is in mijn beste Turks.

We moeten onmiddellijk aanschuiven en er moet ook een foto van de kooplui gemaakt worden. Daarna wordt op een stukje karton het adres geschreven ( nee e-mail doen wij niet aan!) en moest ik plechtig beloven deze foto op te sturen op straffe van onthoofding als ik dat niet doe.(Wel graag 5 stuks, want de heren zijn met z’n vijven.)

Ontbijt op de markt

Ik vindt het fantastisch om te zien hoe de mensen met elkaar om gaan.

Verder op de markt worden we aangesproken door een heel oud boertje dat we vooral zijn gedroogde vijgen eens moeten proberen.

De vijgen worden keurig doormidden gescheurd en aan ons aangeboden. Heerlijk.

Even verderop staat een stand van een plaatselijk bandenbedrijf.

Het mandje snoepjes komt te voorschijn en er moet uiteraard een foto gemaakt worden en dit keer wèl per e-mail worden opgestuurd.

(zonder onthoofding)

En dan nu maar naar het beste koffie en theehuis en bakkerij.

Voor een appelthee met een heerlijk gevuld klein eclair taartje.

We vervolgen onze strooptocht door Ürgüp en bezoeken de plaatsen

waar vroeger de mensen in holen, uitgehakt in de rotsen, woonden.

Daarna maken we een rondtoer langs de diverse hoogtepunten in de vallei en maken een plan voor de komende dagen. Er staan nog een aantal bezoeken op stapel zoals de 2 open air museums en de plaatsen die rond de vallei liggen.