 |
| Wij verlaten met "ezelsgang"Albanië. |
Na een gezellige avond met de Duitse buren en een goed glas Albanese wijn nemen we afscheid van Albanië.
Met een beetje tweeledig gevoel. Het is toch heel bijzonder om door een land te reizen dat zo lang voor de buitenwereld was afgesloten.
Zelf hebben we nu kunnen aanschouwen hoe het een en ander functioneert of juist niet. Je ziet van werkelijk straatarm, met zich door middel van ezelskarren voortbewegende mensen, tot hemeltje schatrijk met de duurste Mercedes onder hun achterste.
De tegenstellingen zijn heel erg groot en het is voor een
buitenstaander nauwelijks te begrijpen.
We laten een land achter ons wat zich de komende jaren in een razend tempo zal ontwikkelen.
Een beetje luguber is het wel dat een wacht met een Kalasnikof geweer de nacht op de camping doorbrengt om over ons te waken.
Daar kregen wij wel een komisch gevoel bij.
Voor de rest staat de rijstijl van de doorsnee Albanees gelijk aan zelfmoord.
Drie keer zijn we door het oog van de naald gekropen als er weer een kamikaze inhaalpoging werd ondernomen.
Na een uur zijn we aan de Montenegrijnse grens en maken we ons op voor 40 minuten schuifelen naar de grenspost.
Er loopt een douanebeambte de paspoorten en de autopapieren te verzamelen. Die verdwijnen vervolgens`achter een luikje en komen later weer bij ons terecht.
Voor Montenegro moeten we eerst € 10,- milieu belasting betalen en dan krijgen we een sticker voor op de voorruit en kunnen we weer verder.
De eerste 30 km. zijn geen pretje. De wegen zijn zeer smal en vol met gaten maar gaandeweg, als we de kust naderen wordt het beter.
Hier zien we gelijk dat het toerisme geld in het laatje brengt. Dat zien we aan de moderne supermarkten en de hoogbouw van flats en appartementen.
In ruim twee uur zijn we het land al weer door en kiezen we ervoor om met een pont over de Tivatski Zaliv te gaan, een overtocht van ongeveer 15 min. Het alternatief is om de baai heen rijden, maar met deze kwaliteit van wegen is elke kilometer meer er één te veel.
We hebben speciaal deze route genomen omdat het via de plaats Podgorica helemaal niet te doen is hebben we van verschillende kanten gehoord. Dat is vanwege het onderhoud aan het wegdek.
Nou dat kan geen kwaad!
Na een km. of 10 zijn we aan de grensovergang met Kroatië.
Het lange wachten kan beginnen! Het kost ruim een uur om Kroatië binnen te komen. Drie rijen dik met auto’s rollen we traag naar de grensovergang.
Mensen worden nerveus. Een dame holt met papieren in de hand naar de douane en de grenspolitie omdat ze, zo vertelt ze ons, een kind op het vliegveld moet afzetten, dat een vlucht naar Engeland moet halen.
Ze hadden nu nog 50 min. om de luchthaven van Dubrovnik te halen.
Ze vraagt beleefd aan ons of ze voor mag, wat wij uiteraard goed vinden.
Even later zijn we in Kroatië en gaan opzoek naar een camping in Molunat.
Deze is schitterend gelegen aan een baai op het uiterste puntje van zuiden van Kroatië.
Het blijkt een schot in de roos. Zeer rustig en mooi in terrasvorm aangelegd. Het lijkt ons goed hier eens lekker uit te rusten van alle vermoeienissen van de laatste weken. En de weersvoorspellingen zijn ons goed gezind.
